Początkowy skład:
Holger Shukai – gitara basowa
Irmin Schmidt – instrumenty klawiszowe
Michał Karoli – gitara
David Johnson - kompozytor, flet, elektronika
Grupa Can powstała w Kolonii w 1968 roku, aw czerwcu grupa dokonała nagrania podczas występu grupy na wystawie sztuki. Następnie zaproszony został wokalista Manny Lee.
Muzyka była pełna improwizacji, a wydana później płyta nosiła tytuł Prehistoric future.
W tym samym roku do grupy dołączył bardzo utalentowany, ale bardzo złożony amerykański artysta Malcolm Mooney. Wraz z nim powstawały kompozycje na płytę Prepared to Meet Thy Pnoom, która nie została zaakceptowana przez studio nagraniowe.
Dwie piosenki z tego albumu zostały nagrane w 1969 roku i znalazły się w kolekcji utworów Monster Movie. A reszta prac została wydana dopiero w 1981 roku i nosiła nazwę Delay 1968.
Dziwaczna retoryka Malcolma Mooneya dodała więcej ekscentryczności i hipnozy do melodii, na które wpływ miał funk, garaż i psychodeliczny rock.
W kompozycjach grupy Can najważniejsza była sekcja rytmiczna, na którą składały się gitara basowa i perkusja, a Liebetzeit (jeden z fenomenalnych perkusistów rockowych) był liderem w ich twórczym impulsie.
Po pewnym czasie Muni wyjechał do Ameryki, a zamiast niego do grupy dołączył pochodzący z Japonii Kenji Suzuki, który podróżował po Europie jako uliczny muzyk.
Jego występ był widziany przez członków zespołu i zapraszany do niego, choć nie miał wykształcenia muzycznego. Tego samego wieczoru śpiewał na koncercie Can. Pierwsza płyta z jego wokalem nosiła tytuł Soundtracks (1970).
Okres rozkwitu twórczości grupy: 1971-1973
W tym czasie grupa stworzyła swoje najsłynniejsze przeboje, które odegrały dużą rolę w kształtowaniu kierunku muzyki kraut rock.
Zmienił się także styl muzyczny grupy, teraz stał się zmienny i improwizowany. Podwójny album nagrany w 1971 roku Tago Mago uważany jest za bardzo nowatorski i niekonwencjonalny.
Podstawą muzyki była rytmiczna, jazzowa perkusja, improwizacja na gitarze, solo na klawiszach i niezwykły głos Suzuki.
W 1972 roku ukazała się dość awangardowa płyta Ege Bamyasi, nagrana w jedynym otwartym studiu nagraniowym Inner Space. Następnie w 1973 roku ukazała się ambientowa płyta CD Future Days , która stała się jedną z najbardziej udanych.
A po pewnym czasie Suzuki ożenił się i przeszedł do sekty Świadków Jehowy, opuszczając grupę Can. Teraz wokalistami zostali Karoli i Schmidt, ale teraz liczba głosów w kompozycjach grupy zmalała, a eksperymenty z ambientem trwały.
Upadek grupy: 1974-1979
W 1974 roku album Soon Over Babaluma został nagrany w tym samym gatunku. W 1975 roku zespół rozpoczął współpracę z angielską wytwórnią płytową Virgin Records i niemiecką wytwórnią EMI/Harvest.
W tym samym czasie nagrano Landed, aw 1976 roku - płytę Flow Motion, która już brzmiała bardziej klasycznie i lepiej. A piosenka I Want More z Flow Motion była jedyną płytą, która stała się hitem poza Niemcami i zajęła 26. miejsce na angielskich listach przebojów.
W następnym roku w skład zespołu weszli Traffic Roscoe G (bas) i Rebop Kwaku Baah (perkusja), którzy również zostali wokalistami na albumach Saw Delight, Out of Reach i Can.
Wtedy Shukai prawie nie brał udziału w pracach zespołu, ponieważ żona Schmidta ingerowała w ich pracę.
Opuścił grupę pod koniec 1977 roku. Po 1979 roku Can się rozpadł, chociaż członkowie od czasu do czasu pracowali razem nad programami solowymi.
Po rozpadzie grupy: 1980 i lata następne
Po rozpadzie zespołu jego członkowie angażowali się w różne projekty, bardzo często jako gracze sesyjni.
W 1986 roku doszło do ponownego spotkania i nagrania dźwiękowego pod nazwą Rite Time, gdzie wokalistą był Malcolm Mooney. Album ukazał się dopiero w 1989 roku.
Potem muzycy znów się rozeszli. Ponownie zebrali się w 1991 roku, aby nagrać muzykę do filmu „Kiedy świat się kończy”, po którym wydano znaczną liczbę kolekcji różnych kompozycji i wykonań koncertowych.
W 1999 roku muzycy z głównego składu (Karoli, Schmidt, Liebetzeit, Shukai) zagrali na jednym koncercie, ale osobno, bo każdy miał już solowy projekt.
Jesienią 2001 roku zmarł Michael Caroli, który od dawna chorował na raka. Od 2004 roku rozpoczęły się reedycje poprzednich albumów na płytach CD.
Holger Shukai ma na swoim koncie solowe projekty z gatunku ambient. Yaki Liebetzeit grał jako perkusista w wielu zespołach.
Michael Karoli pracował także jako gitarzysta sesyjny, a także wydał solowy projekt, w którym śpiewała Polly Eltes, aw 1999 roku założył grupę Sofortkontakt!
Irmin Schmidt współpracował z perkusistą Martinem Atkinsem i produkował dla różnych zespołów.
Suzuki zdecydował się ponownie zająć muzyką w 1983 roku i brał udział w występach w wielu krajach wraz z różnymi muzykami, od czasu do czasu nagrywając występy na żywo.
Malcolm Mooney wyjechał do Ameryki w 1969 roku i ponownie został artystą, ale w 1998 roku był wokalistą w zespole Tenth Planet.
Gitarzysta basowy Rosco Gee gra w zespole w programie telewizyjnym Haralda Schmidta od 1995 roku. Ribop Kwaku Baah zmarł na krwotok mózgowy w 1983 roku.
