Spośród wszystkich zespołów, które pojawiły się zaraz po punk rocku w późnych latach 70., niewiele było tak hardcorowych i popularnych jak The Cure. Dzięki owocnej pracy gitarzysty i wokalisty Roberta Smitha (ur. 21 kwietnia 1959) zespół zasłynął z powolnych, mrocznych występów i przygnębiającego wyglądu.
The Cure zaczynali od bardziej bezpretensjonalnych popowych piosenek, po czym powoli przekształcili się w melodyjny zespół.
The Cure to jeden z zespołów, które zasiały ziarno gotyckiego rocka, ale zanim goth zyskał popularność w połowie lat 80., muzycy odeszli od swojego zwykłego gatunku.
Pod koniec lat 80-tych zespół wkroczył do mainstreamu nie tylko w rodzimej Anglii, ale także w Stanach Zjednoczonych i różnych częściach Europy.
The Cure pozostawał popularnym zespołem koncertowym i dość dochodowym zespołem sprzedającym płyty przez lata 90-te. Ich wpływ był wyraźnie słyszalny w dziesiątkach nowych zespołów i w nowym tysiącleciu, w tym wielu artystów, którzy nie mieli nic zbliżonego do gotyckiego rocka.
Pierwsze kroki
Pierwotnie nazywany Easy Cure, zespół został założony w 1976 roku przez kolegów z klasy Roberta Smitha (wokal, gitara), Michaela Dempseya (bas) i Lawrence'a „Lol” Tolgursta (perkusja). Od samego początku zespół specjalizował się w mrocznym, ostrym, gitarowym popie z pseudoliterackimi tekstami. Świadczy o tym inspirowany Albertem Camusem „Zabić Araba”.
Taśma demo „Killing a Arab” trafiła w ręce Chrisa Parry'ego, przedstawiciela A&R w Polydor Records. Zanim otrzymał nagranie, nazwa zespołu została skrócona do The Cure.
Parry był pod wrażeniem piosenki i zaaranżował jej wydanie przez niezależną wytwórnię Small Wonder w grudniu 1978 roku. Na początku 1979 roku Parry opuścił Polydor, aby założyć własną wytwórnię Fiction, a The Cure był jednym z pierwszych zespołów, które go podpisały. Singiel „Killing a Arab” został ponownie wydany w lutym 1979 roku, a The Cure wyruszyli w swoją pierwszą trasę koncertową po Anglii.
„Trzech wyimaginowanych chłopców” i nie tylko
Debiutancki album The Cure Three Imaginary Boys ukazał się w maju 1979 roku i zebrał pozytywne recenzje w brytyjskiej prasie muzycznej. W tym samym roku zespół wydał single na LP „Boys Don't Cry” i „Jumping Nobody Else's Train”.
W tym samym roku The Cure wyruszyli w dużą trasę koncertową z Siouxsie and the Banshees. Podczas trasy Siouxsie i gitarzysta Banshees, John McKay, opuścili zespół, a Smith zastąpił muzyka. W ciągu następnej dekady Smith często współpracował z członkami Siouxsie and the Banshees.
Pod koniec 1979 roku The Cure wydali singiel „I'm a Cult Hero”. Po wydaniu singla Dempsey opuścił grupę i dołączył do Associates; został zastąpiony przez Simona Gallupa na początku 1980 roku. W tym samym czasie The Cure zatrudnił klawiszowca Matthew Hartleya i zakończył produkcję drugiego albumu zespołu, Seventeen Seconds, który ukazał się wiosną 1980 roku.
Klawiszowiec znacznie rozszerzył brzmienie zespołu, które było teraz bardziej eksperymentalne i często obejmowało wolne, mroczne melodie.
Po wydaniu Seventeen Seconds The Cure rozpoczęli swoją pierwszą światową trasę koncertową. Po australijskiej części trasy Hartley wycofał się z zespołu, a jego byli koledzy z zespołu postanowili kontynuować bez niego. Tak więc muzycy wydali swój trzeci album w 1981 roku, „Faith”, i mogli obserwować, jak rośnie na liście przebojów do 14 linii.
„Faith” zrodził także singiel „Primary”.
Czwarty album The Cure, utrzymany w stylu tragedii i introspekcji, został głośno nazwany „Pornography”. Został wydany w 1982 roku. Album „Pornography” jeszcze bardziej poszerzył grono odbiorców kultowej grupy. Po wydaniu albumu trasa koncertowa dobiegła końca, Gallup opuścił zespół, a Tolgurst przeszedł z perkusji na klawisze. Pod koniec 1982 roku The Cure wydali nowy, taneczny singiel „Let's Go to Bed”.
Praca z Siouxsie i Banshee
Smith spędził większość początku 1983 roku z Siouxsie and the Banshees, nagrywając z zespołem album Hyaena i grając na gitarze podczas trasy koncertowej towarzyszącej albumowi. W tym samym roku Smith założył również zespół z Siouxsie i basistą Banshees, Stevem Severinem.
Po przyjęciu nazwy The Glove zespół wydał swój jedyny album, Blue Sunshine. Pod koniec lata 1983 roku nowa wersja The Cure z udziałem Smitha, Tolgursta, perkusisty Andy'ego Andersona i basisty Phila Thornally'ego nagrała nowy singiel, wesołą melodię zatytułowaną „The Lovecats”.
Piosenka została wydana jesienią 1983 roku i stała się dotychczas największym hitem zespołu, osiągając siódme miejsce na brytyjskich listach przebojów.
Odnowiony skład The Cure wydał „The Top” w 1984 roku. Pomimo swoich popowych skłonności, piosenka była powrotem do nudnego brzmienia albumu Pornography.
Podczas światowej trasy koncertowej wspierającej „The Top” Anderson został wyrzucony z grupy. Na początku 1985 roku, po zakończeniu trasy, Thornally również opuścił zespół.
The Cure ponownie odnowili swój skład po jego odejściu, dodając perkusistę Borisa Williamsa i gitarzystę Porla Thompsona, podczas gdy Gallup wrócił do basu.
Później, w 1985 roku, The Cure wydali swój szósty album, The Head on the Door. Album był najbardziej zwięzłą i popularną płytą, jaką kiedykolwiek wydał zespół, pomagając mu dotrzeć do pierwszej dziesiątki w Wielkiej Brytanii i 59. w Stanach Zjednoczonych. „In Between Days” i „Close to Me” – single z „The Head on the Door” – stały się znaczącymi brytyjskimi przebojami, a także popularnymi przebojami undergroundowego i studenckiego radia w USA.
Wyjazd Tolgursta
The Cure kontynuuje przełomowy sukces The Head on the Door w 1986 roku, wydając kompilację Standing on a Beach: The Singles. Album osiągnął czwarte miejsce w Wielkiej Brytanii, ale co ważniejsze, dał zespołowi status kultowego w USA.
Album zadebiutował na 48. miejscu iw ciągu roku pokrył się złotem. Krótko mówiąc, Standing on a Beach: The Singles przygotowało grunt pod podwójny album Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me z 1987 roku.
Album był eklektyczny, ale stał się prawdziwą legendą, dając początek czterem przebojom w Wielkiej Brytanii: „Why Can't I Be You”, „Catch”, „Just Like Heaven”, „Hot Hot Hot!!!”.
Po trasie Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me działalność The Cure zwolniła. Przed rozpoczęciem pracy nad nowym albumem na początku 1988 roku zespół zwolnił Tolgursta, twierdząc, że relacje między nim a resztą zespołu zostały nieodwracalnie zniszczone. Tolgurst wkrótce złożył pozew, twierdząc, że jego rola w grupie jest ważniejsza niż to, co określono w jego kontrakcie, i dlatego zasługuje na więcej pieniędzy.
Nowa płyta w nowym składzie
W międzyczasie The Cure zastąpił Tolgursta byłym klawiszowcem Psychedelic Furs Rogerem O'Donnellem i nagrał swój ósmy album, Disintegration . Wydany wiosną 1989 roku album był bardziej melancholijny niż jego poprzednik.
Jednak praca stała się prawdziwym hitem, osiągając 3. miejsce w Wielkiej Brytanii i 14. w Stanach Zjednoczonych. Singiel „Lullaby” stał się największym brytyjskim hitem zespołu wiosną 1989 roku, osiągając piąte miejsce.
Pod koniec lata zespół miał na swoim koncie najsłynniejsze amerykańskie wydanie przeboju „Love Song”. Ten singiel awansował na drugie miejsce.
Życzenie
Podczas trasy Disintegration The Cure zaczęli grać na arenach w USA i Wielkiej Brytanii. Jesienią 1990 roku The Cure wydało „Mixed Up”, zbiór remiksów zawierających nowy singiel „Never Enough”.
Po trasie Disintegration O'Donnell opuścił zespół, a The Cure zastąpił go swoim asystentem, Perrym Bamonte. Wiosną 1992 roku zespół wydał album Wish. Podobnie jak „Disintegration”, „Wish” szybko zyskał popularność, zajmując pierwsze miejsce w Wielkiej Brytanii i drugie miejsce w Stanach Zjednoczonych.
Wydano także przeboje „High” i „Friday I'm in Love”. The Cure wyruszyli w kolejną międzynarodową trasę koncertową po wydaniu „Wish”. Jeden koncert w Detroit został udokumentowany w filmie The Show oraz w dwóch albumach, Show i Paris. Film i albumy zostały wydane w 1993 roku.
Ciąg dalszy postępowania sądowego
Thompson opuścił zespół w 1993 roku, aby dołączyć do Jimmy'ego Page'a i Roberta Planta. Po jego odejściu O'Donnell wrócił do zespołu jako klawiszowiec, podczas gdy Bamonte przeszedł z obowiązków klawiszowych na gitarę.
Przez większą część 1993 i na początku 1994 The Cure byli odsunięci na bok przez toczący się proces sądowy Tolgursta, który twierdził, że jest współwłaścicielem nazwy zespołu, a także próbował zrestrukturyzować swoje prawa.
Ostatecznie ugoda (decyzja na korzyść zespołu) nastąpiła jesienią 1994 roku i The Cure skupili się na stojącym przed nimi zadaniu: nagraniu kolejnego albumu. Jednak perkusista Boris Williams odszedł, gdy zespół przygotowywał się do rozpoczęcia nagrywania. Zespół znalazł nowego perkusistę dzięki reklamom w brytyjskich gazetach muzycznych.
Wiosną 1995 roku Jason Cooper zastąpił Williamsa. W 1995 roku The Cure nagrywali swój dziesiąty album studyjny, zatrzymując się tylko po to, by latem wystąpić na kilku europejskich festiwalach muzycznych.
Wiosną 1996 roku ukazał się album zatytułowany „Wild Mood Swings”, poprzedzony singlem „The 13th”.
Połączenie muzyki popularnej z gotykiem
„Wild Mood Swings”, połączenie popowych melodii i mrocznych bitów, które zasłużyło na swój tytuł, otrzymało mieszane recenzje krytyków i podobną sprzedaż.
Galore, druga kolekcja singli The Cure skupiająca się na hitach zespołu od czasu Standing on a Beach, ukazała się w 1997 roku i zawierała nową piosenkę, Wrong Number.
The Cure spędzili kilka następnych lat cicho pisząc piosenkę do ścieżki dźwiękowej z Archiwum X, a później Robert Smith pojawia się w pamiętnym odcinku South Park.
W pracy spokój
W 2000 roku ukazał się album Bloodflowers, ostatni z klasycznych albumów zespołu. Album „Bloodflowers” został dobrze przyjęty i odniósł duży sukces. Utwór otrzymał także nominację do nagrody Grammy w kategorii Najlepszy Album z Muzyką Alternatywną.
W następnym roku The Cure podpisał kontrakt z Fiction i wydał największe przeboje obejmujące całą karierę. Towarzyszyło jej również wydanie płyty DVD z najpopularniejszymi teledyskami.
Zespół spędził trochę czasu w trasie w 2002 roku, kończąc trasę trzydniowym koncertem w Berlinie, gdzie wykonali każdy album ze swojej „gotyckiej trylogii”.
Wydarzenie zostało zarejestrowane w domowym wydaniu wideo Trylogii.
Reedycje poprzednich płyt
The Cure podpisali międzynarodowy kontrakt z Geffen Records w 2003 roku, a następnie rozpoczęli szeroko zakrojoną kampanię reedycji ich pracy „Join the Dots: B-Sides & Rarities” w 2004 roku. Wkrótce potem pojawiły się rozszerzone wydania ich dwupłytowych albumów.
Również w 2004 roku zespół wydał swoje pierwsze dzieło dla Geffen, album zatytułowany nagrany na żywo w studiu.
Cięższy i mroczniejszy album niż „Bloodflowers” został zaprojektowany po części tak, aby spodobać się młodszej publiczności zaznajomionej z The Cure ze względu na ich wpływ na nowe pokolenie.
The Cure przeszedł kolejną zmianę składu w 2005 roku, kiedy Bamonte i O'Donnell opuścili grupę, a Porl Thompson wrócił na trzecią kadencję.
Ten nowy skład bez klawiatury zadebiutował w 2005 roku jako headliner na koncercie charytatywnym Live 8 Paris przed wyruszeniem na letni festiwal, którego najważniejsze momenty zostały uchwycone w kolekcji DVD z 2006 roku.
Na początku 2008 roku zespół wydał swój 13. album. Album został pierwotnie pomyślany jako podwójny album. Ale wkrótce postanowiono umieścić cały popowy materiał w osobnym dziele zatytułowanym „4:13 Dream”.
Po trzyletniej przerwie zespół powrócił do koncertowania trasą „Reflections”.
Zespół kontynuował trasę koncertową przez cały rok 2012 i 2013, występując na festiwalach w Europie i Ameryce Północnej.
Na początku 2014 roku Smith ogłosił, że jeszcze w tym samym roku wydadzą kontynuację „4:13 Dream”, a także będą kontynuować trasę koncertową „Reflections” z kolejną serią koncertów pełnych albumów.
