Carl Orff zasłynął jako kompozytor i genialny muzyk. Udało mu się skomponować utwory łatwe w odbiorze, ale jednocześnie kompozycje zachowały wyrafinowanie i oryginalność. „Carmina Burana” to najsłynniejsze dzieło mistrza. Karl opowiadał się za symbiozą teatru i muzyki.
Zasłynął nie tylko jako genialny kompozytor, ale także jako pedagog. Wypracował własną technikę pedagogiczną, która opierała się na improwizacji.
Dzieciństwo i młodość
Urodził się na terenie barwnego Monachium 10 lipca 1895 roku. W żyłach mistrza płynęła żydowska krew. Miał szczęście, że wychował się w pierwotnie inteligentnej rodzinie.
Orffowie nie byli obojętni na kreatywność. W ich domu często grała muzyka. Głowa rodziny posiadała kilka instrumentów muzycznych. Swoją wiedzą oczywiście podzielił się z dziećmi. Matka rozwijała również w dzieciach potencjał twórczy – była osobą wszechstronną.
Carl interesował się muzyką od najmłodszych lat. Studiował dźwięk różnych instrumentów muzycznych. Gdy miał 4 lata, po raz pierwszy był na przedstawieniu w teatrze lalek. Wydarzenie to zostanie wyryte w jego pamięci na długie lata.
Fortepian jest pierwszym instrumentem, który uległ młodym talentom. Notację muzyczną opanował bez większego wysiłku, ale przede wszystkim kochał improwizację.
Kiedy poszedł do gimnazjum, szczerze tęsknił za lekcjami. Dzięki staraniom matki Karl potrafił już wtedy czytać i pisać. Na lekcjach zabawiał się komponowaniem krótkich wierszy.
Wzrosło zainteresowanie teatrem lalek. Zaczął wystawiać przedstawienia w domu. Karl przyciągnął do tej akcji również swoją młodszą siostrę. Orff samodzielnie napisał scenariusze i akompaniament muzyczny.
Jako nastolatek po raz pierwszy odwiedził operę. Znajomość z operą rozpoczęła się od wystawienia „Latającego Holendra” Richarda Wagnera. Występ wywarł na nim duże wrażenie. W końcu porzucił studia i cały czas spędzał grając na swoim ulubionym instrumencie muzycznym.
Wkrótce zdecydował się opuścić gimnazjum. Kiedy zwrócił się do rodziców o radę, ojciec i matka poparli syna w tej ważnej decyzji. Przygotowywał się do wstąpienia do Akademii Muzycznej. W 1912 roku Karl został zapisany do instytucji edukacyjnej.
Twórcza ścieżka maestro Carla Orffa
Był rozczarowany programem akademii muzycznej. Potem chciał przenieść się do Paryża, ponieważ był przesiąknięty twórczością Debussy'ego. Kiedy rodzice dowiedzieli się, że Karl chce wyjechać z kraju, starali się odwieść syna od takiej decyzji. W 1914 ukończył studia w akademii, po czym objął stanowisko akompaniatora w operze. Nadal pobierał lekcje muzyki u Zilchera.
Po kilku latach podjął pracę w Teatrze Kammerspiel. Muzykowi spodobało się nowe stanowisko, ale wkrótce wybuchła pierwsza wojna światowa, a młody człowiek został zmobilizowany. Po otrzymaniu poważnej rany Karl wrócił na tyły. Wstąpił do teatru Mannheim i wkrótce przeniósł się do Monachium.
Zainteresował się pedagogiką. Wkrótce Karl podejmuje korepetycje, ale po jakimś czasie rezygnuje z zajęć. W 1923 roku otworzył szkołę tańca i muzyki Günterschule.
Zasada Karla Orffa polegała na syntezie ruchu, muzyki i słowa. Jego metodyka „Muzyka dla dzieci” została zbudowana na fakcie, że twórczy potencjał dziecka można ujawnić jedynie poprzez improwizację. Dotyczy to nie tylko muzyki, ale także pisania, choreografii i sztuk wizualnych.
Stopniowo pedagogika zeszła na dalszy plan. Ponownie zajął się pisaniem utworów muzycznych. W tym okresie miała miejsce premiera opery Carmina Burana. „Pieśni Boyerna” – stały się podstawą utworu muzycznego. Współcześni Orffowi entuzjastycznie przyjęli to dzieło.
Carmina Burana to pierwsza część trylogii, a Catulli Carmina i Trionfo di Afrodite to kolejne. Kompozytor tak mówił o swojej twórczości:
„To jest harmonia ludzkiego ducha, w której doskonale zachowana jest równowaga między cielesnością a duchowością”.
Popularność Carla Orffa
O zachodzie słońca w latach 30. w teatrze odbyła się premiera Carminy Burany. Naziści, którzy w tym czasie doszli do władzy, docenili tę pracę. Goebbels i Hitler byli na liście tych, którzy uwielbiali twórczość Orffa.
Na fali popularności zajął się pisaniem nowych utworów muzycznych. Wkrótce zaprezentował społeczeństwu operę O Fortuna, znaną dziś nawet tym, którym sztuka jest bardzo daleka.
Popularność i autorytet mistrza rosły z każdym dniem. Powierzono mu napisanie akompaniamentu muzycznego do spektaklu teatralnego Sen nocy letniej. W tym czasie praca Mendelssohna w Niemczech była na czarnej liście, więc Karl zaczął ściślej współpracować z reżyserami. Kompozytor był niezadowolony z wykonanej pracy. Do połowy lat 60. poprawiał akompaniament muzyczny.
Żydowskie korzenie nie przeszkodziły mu w dobrych stosunkach u władz. Pod koniec wojny Karl został wpisany na czarną listę za poparcie dla Adolfa Hitlera. Kłopoty jednak ominęły muzycznego geniusza.
„Komedia na końcu czasów” znajduje się na liście ostatnich dzieł mistrza. Dzieło zostało napisane w 73. roku ubiegłego wieku. Kompozycję można usłyszeć w filmach „Desolate Lands” i „True Love”.
Szczegóły życia osobistego kompozytora
Cieszył się zainteresowaniem płci pięknej. W jego życiu często zdarzały się przelotne romanse. Karol postanowił obciążyć się więzami małżeństwa w wieku 25 lat.
Śpiewaczce operowej Alice Zolscher udało się podbić kompozytorkę nie tylko swoim magicznym głosem, ale także urodą. W tym małżeństwie para miała córkę. Córka, którą Alicja urodziła Orfu, okazała się jedynym spadkobiercą Karola.
Alice trudno było mieszkać pod jednym dachem z Carlem. Jego nastrój często się zmieniał. Pod koniec wspólnego życia nie została ani kropla miłości dwojga kreatywnych ludzi. Zdecydowali się wyjechać.
Gertrude Willert - została drugą oficjalną żoną celebryty. Była młodsza od męża o 19 lat. Początkowo wydawało się, że różnica wieku nie będzie przeszkadzać nowożeńcom, ale w końcu Gertruda nie wytrzymała - złożyła pozew o rozwód. Później kobieta oskarży Karla o kłótliwość i egoizm. Gertruda oskarżyła także byłego męża o ciągłą zdradę. Opowiadała o tym, jak wielokrotnie przyłapywała go na zdradzie z młodymi artystami.
W połowie lat pięćdziesiątych jego żoną została pisarka Louise Rinser. Niestety, to małżeństwo nie przyniosło Orphowi szczęścia w życiu osobistym. Kobieta nie tolerowała zdrady mężczyzny i sama złożyła pozew o rozwód.
Kiedy Karl miał dobrze ponad 60 lat, ożenił się z Liselotte Schmitz. Pracowała jako sekretarka Orffa, ale wkrótce stosunek pracy przekształcił się w miłość. Była dużo młodsza od Carla. Liselotte - została ostatnią żoną mistrza. Kobieta stworzyła Fundację Orffa i kierowała organizacją do 2012 roku.
Śmierć kompozytora Carla Orffa
W ostatnich latach życia walczył z rakiem. W wieku dorosłym lekarze zdiagnozowali u Karla rozczarowującą diagnozę - raka trzustki. Ta choroba doprowadziła do jego śmierci. Zmarł 29 marca 1982 r. Zgodnie z wolą ciało mistrza zostało poddane kremacji.
